اینکه امیر المومنین از حضور حسنین علیهما السلام به طور کلی ممانعت کرده باشد سخن صحیحی نیست بلکه آنچه از روایات فهمیده می‌شود حضور ایشان در جنگ بود ولی مراقبت‌هایی از این دو بزرگوار صورت می‌گرفت تا به آنان آسیب جدی وارد نشود. در روایتی می‌خوانیم که سپاه امیر المومنین جهت جنگ با شامیان به سوی شام حرکت کرد تا اینکه در منطقه¬ای به نام صفین دو سپاه به هم رسیدند. امام علی(ع) پس از آخرین اتمام حجت¬ها برای سپاه شام، لشکر خود را به صف کرد و امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را بر جناح راست لشکر امیر کرد. در این جنگ امام حسن(ع) و امام حسین(ع) شجاعت¬ها و دلاوری¬های بسیاری از خود نشان دادند آن چنان که امیرالمؤمنین(ع) پیوسته مراقب بود تا آسیبی به‌ایشان و برادر بزرگوارشان -امام حسن(ع)- نرسد. ایشان به اصحاب و یارانش توصیه می¬فرمود که برای حفظ نسل رسول خدا(ص) مراقب آنان باشند خود امیرالمؤمنین(ع) نیز، جهت حفظ جان فرزندان رسول خدا(ص) از حضور پر رنگ حسنین(ع) در می‌دان جنگ ممانعت به عمل میاورد . پس از این روایات به وضوح فهمیده می‌شود که امیر المومنین به صورت کامل مانع از حضور آنان نمیشده بلکه‌ایشان با توجه به علمی که داشته و می‌دانسته که امام بعد از خودش امام حسن و امام حسین خواهند بود این کار را می‌کرده است. اما این که با این استدلال مانع از حضور افرادی چون چمران و دیگران در جنگ می‌شدیم حرف صحیحی نیست. زیرا این افراد با حضورشان در جنگ باعث تقویت روحیه و توانمندی رزمندگان می‌شدند و اگر حضور این افراد نبود چه بسا این پیروزی‌های چشم گیر به دست نمی آمد. اگر دلاوریها و شهامت‌های این مردان بزرگ در كردستان و پاوه و جنگ تحمیلی عراق علیه‌ایرن نمی‌بود ، امروز كردستان و خوزستان ما شاهد پایگاههایی برای دشمن همچون سرزمینهای اشغالی اعراب در دست اسرائیل غاصب بود. همچنین این افراد در آن مقطع زمانی وظیفه‌ای جز شرکت در جنگ و مبارزه با دشمن نداشتند و هیچ گونه مسئولیتی به آنان واگذار نشده بود و در واقع حضور آنان در جنگ انجام تکلیف و وظیفه دینی خودشان بوده است.
شما میتوانید این مطلب را از طریق شبکه های اجتماعی زیر به اشتراک بگذارید.