پس از قطعنامه(۴۷۹) شورای امنیت به مدت ۲۲ ماه سکوت اختیار کرد. تا اینکه عملیات بیت المقدس و آزاد سازی خرمشهر انجام شد. شورای امنیت در این مرحله، به درخواست اردن و با حمایت آمریکا تشکیل جلسه داد و قطعنامه ۵۱۴ در ۲۱/تیرماه/۱۳۶۱ به تصویب رساند در مقدمه‌این قطعنامه از طولانی شدن برخورد دو کشور که به خسارات سنگین انسانی و زیان مادی قابل ملاحظه‌ای منجر شده وصلح و امنیت بین المللی را به خطر انداخته است اظهار نگرانی عمیق گردید.
شورای امنیت اگر چه در قطعنامه ۵۱۴ برای اولین بار از برقراری آتش بس و عقب نشینی واستقرار نیروهای حافظ صلح در مرز ایران و عراق سخن به میان آورد، اما این قطعنامه زمانی تصویب شد که برتری عراق در جبهه‌های جنگ از بین رفته بود و نیروهای ایران پخش عمده مناطق اشغالی از جلسه خرمشهر را باز پس گرفته بودند و در بسیاری نقاط به مرزهای بین المللی رسیده بودند بنابرانی هدف اصلی شورای امنیت از تصویب قطعنامه۵۱۴ جلوگیری از ورود نیروهای ایران به خاک عراق تحت عنوان به خطر افتادن صلح و امنیت بین الملی بود شورای امنیت در این قطعنامه با اشاره به ماده۲۴ منشور ملل متحد درباره مسئولیت اولیه خود در حفظ صلح و امنیت بین المللی نیز دقیقا این هدف را دنبال می‌کرد که به جمهوری اسلامی ایران تفهیم کند که اگر وارد خاک عراق شود بر اساس فصل هفتم منشور ملل متحد مجازاتهای بر ضدش وضع خواهد کرد. مسلماً در برابر چنین سیاستی که متجاوز مشخص نشده، حملات شیمیایی محکوم نشده، وضعیت اسرا و شکنجه آنان در اردوگاه‌های عراقی بررسی و محکوم نشده، سیاست یکطرفه سازمان ملل مسلماً از نظر ایران محکوم و قطعنامه ها نیز نمی توانست مورد اعتنا قرار گیرد.
شما میتوانید این مطلب را از طریق شبکه های اجتماعی زیر به اشتراک بگذارید.