با پایان هر عملیات که طی آن تعدادی از دوستان سیّد به شهادت می رسیدند، آثار ناراحتی و دلگیری در چهره اش به خوبی مشخص می شد. او از اینکه خودش به شهادت نرسیده بود، افسوس می خورد وخود را برای عملیات های بعدی آماده می کرد. او خودش را با این مسئله که شاید ماندنش یک تکلیف باشد آرام می کرد. او می گفت: «حتما خداوند صلاح دانسته که ما بمانیم، اما ما باید همچنان خود را آماده شهادت کنیم».

هر وقت از عملیات سالم برمی‌گشتیم می گفت: «حتما آماده نشدیم .خداوند کسانی را که به معرفت رسیده باشند انتخاب می کند و می برد. ما ضعف داریم و باید ضعفها را برطرف کنیم تا به شهادت برسیم». سید با توجه به احادیث و روایات به حفظ جان تاکید داشت و اگر ما هنگام اصابت خمپاره  زمینگیر نمی شدیم ،میگفت : همین بی احتیاطی های شما باعث می شود به فیض عظیم شهادت نائل نشوید . ما وظیفمان در عین عاشق شهادت بودن ، احتیاط است . شما مطمئن باشید وقتی زمان شهادت فرا برسد، خداوند ما را نیز مثل دیگر برادران  خواهد برد.

خاطرات شهید حجت الاسلام سید باقر علمی؛ به نقل از: سکوی پرواز،صص ۱۱۹و۱۱۸