علي رغم اينکه براساس بند هفتم قطعنامه ۵۹۸ تعيين ابعاد خسارت هاي وارده و پرداخت غرامت به هيئت کارشناسايي که از سوي دبير کل سازمان ملل متحد انتخاب مي شوند واگذار شده و در اجراي اين بند هيأت کارشناسي در خردادماه و آبان ماه ۱۳۷۰ وارد ايران شدند و پس از تعيين ابعاد خسارت هاي ايران در جنگ تحميلي تحقيق و بررسي هاي به عمل آمده را به صورت دو گزارش به دبير کل سازمان ملل تسليم نمودند اما متأسفانه به دليل امتناع رژيم بعث عراق از پرداخت خسارت ها و غرامت به جمهوري اسلامي ايران و سهل انگاري و بي توجهي سازمان ملل و شوراي امنيت نسبت به اجراي کامل مفاد قطعنامه ، اين بند از قطعنامه به اجرا در نيامد و غرامتي از سوي عراق به عنوان متجاوز جنگي به ايران پرداخت نشد.
در حقيقت از آن جا که مرجع رسمي اجرايي شدن قطعنامه شوراي امنيت ، خود همين شوراست واعضاي اصلي آن با ايران اسلامي ، دچار چالش هايي بوده و بدين خاطر در پيگيري غرامت ايران از عراق همواره کارشکني مي نمايند از اين رو تا کنون اجراي ماده ۷ محقق نشده و ايران نتوانسته است حتي يک دلار از غرامت جنگ ۸ ساله را از کشور متجاوز بگيرد؛
البته در برخورد دوگانه سازمان ملل و شوراي امنيت با اين دو قضيه جاي شگفتي نيست زيرا در جريان تصويب قطعنامه ۵۹۸ از ابتداي جنگ تا سال هاي پايان جنگ تعلل و کوتاهي نمود و با گذشت هفت سال از شروع جنگ شوراي امنيت حاضر شد خواسته هاي به حق جمهوري اسلامي ايران را در تعيين متجاوز و پرداخت غرامت را در نظر بگيرد که متأسفانه آن هم به اجرا در نيامد. نکته ديگر اينکه بعد از اشغال عراق نيز همواره دولتمردان جديد عراق به دلايل مختلفي ، خواهان بخشيدن اين غرامت از سوي ايران بوده اند . موضوعي که مسئولين ايران آن را رد نموده اند . بديهي است که نامساعد بودن شرايط براي پرداخت غرامت توسط عراق ، هرگز به معناي آن نيست که اين حق تاريخي ، مشمول مرور زمان شود.
اما موضوع کمک ها براي بازسازي عتبات عاليات که بيشتر مردمي بوده موضوعي است که عنوان» باج دادن » بر آن صحيح نيست و ارتباطي با مساله جنگ يا دولتمردان عراق ندارد . بلکه بيانگر عشق ، علاقه و محبت شيعيان ايران به ائمه اطهار (ع) است که همواره در طول تاريخ فارغ از نوع مناسبات و روابط دو کشور وجود داشته و خواهد داشت .
شما میتوانید این مطلب را از طریق شبکه های اجتماعی زیر به اشتراک بگذارید.