فرض مطرح شده در سوال اشتباه است و باید به تصریح گفت که هدف عراق از حمله به‌ایران، نه تنها تصرف خوزستان بلکه ساقط کردن نظام جمهوری اسلامی بود. سرلشکر وفیق السامرایی در خاطرات خود مینویسد: ما در اطلاعات ارتش عراق، از اوایل مارس ۱۹۷۹ (اسفند ۱۳۵۷)، برای تضعیف رژیم آیت الله خمینی، از طریق تسلیح کردهای مخالف انقلاب ایران، برنامه ریزی کردیم و وارد عمل شدیم.
در راستای این هدف شوم، عراق هم زمان از جبهه‌های غربی و جنوبی به‌ایران حمله کرد و به عنوان مثال از ۱۱ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ منطقه مرزی قصر شیرین نفت شهر، و مورد تجاوز قرارداده و در تابستان ۱۳۵۹، به مناطق مرزی متعددی همچون قصر شیرین، سرپل ذهاب، خسروی و گیلان غرب حمله کرد. حتی یک روز پس از حجوم سراسری نیز پاسگاه‌های مرزی ایران در شمال دشت ذهاب و مشخصا پاسگاه تیله کوه، برار عزیز و تنگه هوان، طی سه سورتی، توسط جت‌های بمب افکن نیروی هوایی ارتش بعث به شدت بمباران شد.
عراق از حجوم خود به مناطق غربی کشور دو هدف عمده را در پیش داشت: یکی حفظ امنیت بغداد بود و دیگری حمایت از نیروهای جنگی خود در جبهه‌های جنوبی.
صدام در اردیبهشت سال ۱۳۶۱، درباره اهمیت ورود سپاه دوم ارتش در جببه میانی به عمق خاک ایران گفته بود:
» مسافت مستقیم میان بغداد با مرز مشترک ما و ایران در حدود ۱۲۰ کیلومتر است؛ در آغاز جنگ، سپاه دوم ارتش ما تا عمق ۱۱۰ کیلومتری نوار مرزی غرب ایران پیشروی کرد، بنابر این سستی ما که باعث پیشوری ایرانی ها می‌شود، بغداد را از جبهه میانی در تیررس توپخانه برد بلند ایران قرار خواهد داد.
از سوی دیگر سپاه دوم ارتش عراق مأموریت داشت برای پشتیبانی از جبهه جنوب تا تنگه پاتاق در عمق ۵۰ کیلومتری خاک ایران پیشروی نماید تا نیروهای ایران از این منطقه دور بمانند. این تنگه در جنوب شرقی سرپل ذهاب قرار دارد وبه دلیل موقعیت حساس استراتژیکی، هدف عمده تعریف شده دشمن در جبهه میانی بود.
شما میتوانید این مطلب را از طریق شبکه های اجتماعی زیر به اشتراک بگذارید.